Grootste Reclamestunt ooit voor Oostende

Toen Spel zonder grenzen geörganiseerd werd in Oostende in 1971 was dat volgens De Zeewacht de “grootste reklamestunt ooit verwezenlijkt voor “Koninging der Badsteden”” (De Zeewacht, 3 september 1971). Spel zonder grenzen was een populair televisieprogramma waarbij 7 steden uit 7 verschillende landen het tegen elkaar opnamen. Dit werd in verschillende landen uitgezonden en volgens De Zeewacht konden toen zo’n 80 miljoen mensen kennismaken met de badstad (De Zeewacht, 3 september 1971). En dat op de BRT voor het eerst in kleur!

Deze miljoenen mensen zagen onder andere Erik Vandecasteele op het scherm verschijnen. Hij was een van de deelnemers van Spel zonder grenzen in 1971. Er waren in totaal 6 rondes. In 3 rondes deden Vlaamse ploegen mee en de overige 3 werden gespeeld met Waalse ploegen. De best van België die mocht naar de finale waardoor er wat competitie ontstond tussen de Vlamingen en de Walen, tussen de BRT en de RTBF. Toen Oostende begon in september met Spel zonder grenzen was Doornik de beste ploeg met 49 punten. Als Oostende naar de finale wilde, moest ze dus winnen met meer punten. Oostende behaalde 50 punten en mocht dus naar de finale in Essen!

Selectieproeven

Erik was in 1971 al jaren monitor in het Stedelijk Speelplein in Fort Napoleon. Daar werden sportievelingen aangesproken om mee te doen aan de selectieproeven. Ook bij sportclubs zoals de boksclub en turnclub Willen is Kunnen werden kandidaten geronseld. De coach van Spel zonder grenzen Miele was tenslotte voorzitter van de turnclub. Erik verzamelde een aantal weken voordien met ongeveer 200 anderen bij de sporthal aan de paardenstallen in Oostende. Een belangrijke vereiste voor de deelnemers was dat ze moesten kunnen zwemmen. Als redder aan de kust was dat voor Erik geen probleem. Daarnaast moesten ze allerlei proeven doen: touwklimmen, lopen, springen en na iedere proef vielen er enkele kandidaten af. Uiteindelijk bleven Erik en 19 anderen over.

De rode draad

Bij elk spel zonder grenzen was er een ‘rode draad’ of ‘fil rouge’. In Oostende was dit een proef waarbij deelnemers rond het mercatordok zo snel mogelijk een fietsparcours moesten afleggen. Tussen elke proef legde een land die dit parcours af. Voor België waren dit de gebroeders De Vlaminck. Erik De Vlaminck was dat jaar wereldkampioen cyclocross geworden Zij waren van Eeklo en Oostende pleitte ervoor dat Oostendenaar Norbert De Deckere zou meedoen in de plaats van Roger De Vlaminck. De VRT hield echter voet bij stuk en zo namen de gebroeders de Vlaminck mee. Erik herinnerde zich dat Roger De Vlaminck op 1 september mee moest doen met de nationale ploeg op het WK op de weg. De BRT is hem speciaal gaan halen uit het buitenland met het vliegtuig om die avond nog te komen rijden op Spel zonder grenzen.

Trial and error

De deelnemers mochten telkens de proeven op voorhand testen. Zo kon worden bekeken of de proeven goed liepen, of ze veilig waren en of de proef niet te moeilijk of te gemakkelijk was.

De proef van Erik in Oostende was een evenwichtsproef. Er waren ijzeren vaten die telkens verbonden waren met touwen. Erik moest telkens een plank tussen twee vaten leggen, erover wandelen en opnieuw de plank verplaatsen om naar het volgende vat te gaan richting de Mercator. Tijdens het testen van de proef bleek dat de proef te moeilijk was. De vaten waren slechts met 1 touw aan elkaar vastgebonden waardoor ze begonnen te draaien zodat het heel moeilijk was om erop recht te blijven staan. De organisatoren zorgden daarop dat de vaten tijdens de uitzending met twee touwen waren verbonden zodat ze stabieler lagen.

Ook Eriks proef in Essen werd aangepast. De deelnemers moesten zoveel mogelijk ballen in drakenkoppen gooien. Ze moesten hiervoor op een ronddraaiende schijf staan die in het water lag en die een beetje afliep naar beneden. Erik en de anderen mochten de proef op voorhand testen en dit ging volgens de organisatoren net iets té vlot. Ze smeerden daarom de ronddraaiende schijf voor de proef in met bruine zeep waardoor die erg glad was. Erik vertelt “En toen was het verkorven. Ik ben dus gevallen en de Nederlander is na mij gekomen en is met zijn voeten in de plooien van mijn knie terechtgekomen.” Erik werd afgevoerd naar het ziekenhuis en moest revalideren. Zo eindigde ‘Spel zonder grenzen’ voor Erik in mineur.

Daarnaast was het voor de cameraploegen in Oostende ook ‘trial and error’. De BRT zond voor het eerst in kleur uit en bovendien vonden de proeven ’s avonds plaats. De BRT moest dus voldoende verlichting voorzien aan het mercatordok. Erik vertelt: “Ze moesten proefopnames doen in het donker en ik weet nog zeer goed dat we maandagavond daar tot een of twee uur ‘s nachts hebben gezeten. Telkens herbeginnen…(…) wachten tot ze lampen hadden bijgestoken en nog eens proberen.”

Erik bewaarde heel wat souvenirs van die periode: het gele pak die ze droegen tijdens de proeven, de souvenirs die ze kregen van andere landen en een hoop krantenknipsels.

Terug naar het overzicht